PUNCȚIONÁ, puncționez, vb. I. Tranz. A face o puncție. [Pr.: -ți-o-] – Din fr. ponctionner (după punct).Sursa: Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a PUNCȚIONÁ vb. I. tr. A face puncții. [Pron. -ți-o-. / < fr. ponctionner].
Sursa: Dicționar de neologisme
PUNCȚIONÁ vb. tr. a face o puncție. (< fr. ponctionner)
Sursa: Marele dicționar de neologisme
PUNCȚIONÁ, puncționez, vb. I. Tranz. (Rar) A face o puncție. [ Pr.: -ți-o-] – Din fr. ponctionner (după punct).Sursa: Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită)